Nefes Alamıyorum - Muzaffer İlhan Erdost - Onur Yayınları

Daha önce de yazdım. 7 Kasımdan 7 Kasıma yazdığım yazıları bir kitapta yayınlıyorum. Kitapların adları genel olarak içeriğini somutlaştıran adlar olmuyor. Türkiyenin Kararan Fotoğrafları gibi. Ya da kitabın içerisinde oylumuyla öne çıkan yazının adını taşıyor. Örneğin, görenlerin, bilenlerin, yaşayanların dilinden 2 Temmuz (1993) Sivas katliamını sergileyen Hiç Ölmedim Ben adlı uzunca çalışmamın kitabın aynı olması gibi. Hiç Ölmedim Ben, Sivasta yakılarak boğulan şair Uğur Kaynarın şiirinden bir dize. Şiiri ben de bulamadım. Dizeyi Zeynep Oralın bir yazısından aldım. Yazıma, sonra kitabıma ad oldu. Sivasın ölmez ölülerine gönül borcuyla yüklü bir selam oldu. Ama, okur, Hiç Ölmedim Ben in, yani kitabın 2 Temmuz/ Sivasla birebir ilişkili bir kitap olduğunu bilemedi.

Sivas katliamı sanıklarından Cafer Erçakmak ile altı sanığın davalarını zaman aşımından düşüren mahkeme kararını eleştirdiğim ve bu kitaba aldığım Tabutlara Sığmadı Zamana Sığdırıldı oylumlu yazım nedeniyle, kitabın adını Tabutlara Sığmadı olarak düşünmüştüm. Nefes Alamıyorum daha kucaklayıcı geldi.

Nefes Alamıyorum! İlhanın son sözleri.
İlhanı da içerisine alan, ulus ölçeğinde, insanlık ölçeğinde bir nefes alamamak bu. Yazıların başlıklarını okurken bile ben nefes alamıyorum. Okurun da nefes almakta zorlanacağını biliyorum.
İlhanın alamadığı nefesi insanlık olarak alabilmek için.
29 Ekim 2012, Ankara