Metehan - Baha Durmaz - Morena Yayınevi

Yüzlerce, binlerce erata buyruk edemedim. Benden önceki Hun tanhusu eratı ve börülerinin pusatlarıyla can vermemeliydi. Teoman’a yaklaştım. Ondan bana kalan gök pusatımı tek seferde yüreğine sapladım. Çok fazla canının yanmasını istememiştim…
Teoman, yavaşça dizlerinin üstüne çöktü…

Teoman çökünce bende onunla birlikte çöktüm.

Ağzından gelen kanı ellerimle sildim. Son bir şey daha söylemek istiyordu sanki bana. Dudaklarına doğru iyice eğildim.
“Göktengri, kut’unu utku dolu kılsın hakanım…”

Açık olan gözlerini kapattım. O beni açık gözleriyle görmesin diye kapatmıştım. Çünkü gözümden akan yaşı görmesini istememiştim.
Ülgen Begin nidalarını duydum sonrasında. Arkasından orunlu begler ve nice erat…

“Çok yaşa Mete HAN!”

Ben Mete Han! Usumda olanlar canlanır tinimde. Budunum ve ilim için töreme sığınır, Göktengrime alkış ederim.
Ben Mete Han! Güneşi sancak, göğü çadır eyleyecek olan Türk hakanı!
Ben Mete Han! Acuna düzen vermek için gönderilmiş göklü pusat!