Kül Tigin - Kılıçların Günü - Hasan Erdem - Ötüken Neşriyat

Büyük bir zafer kazanan Bilge Şad, kan kesmiş geniş ovada kardeşi Kül Tigin’i ararken Kül Tigin ise sabırsız bakışlarıyla ölü ve yaralıların arasında dolaşıyor ve canını kurtaran İşbara’yı arıyor ama bulamıyordu. Bütün çabaları faydasız kalan Kül Tigin büyük bir hayal kırıklığına uğramıştı. Kanlar içinde yerde yatan iri kıyım bir cesetten bakışlarını ayırıp doğrulan Kül Tigin kendisine doğru at süren ağabeyini gördü.
   - Naranı duydum, savaş alanına bir kurt gibi daldığını gördüm, ancak sonra seni gözden kaybettim. Uğraş sona erdi, savaş bitti. Ne diye deli danalar gibi ortalıkta dolanıp duruyorsun, Kül Tigin?

    - At uşağımı arıyorum, ağabey.

Bilge Şad şaşırmıştı.

    - Senin at uşağın mı var? Sen yanında hiç at uşağı gezdirmedin ki! Yakınımda koruma istemiyorum deyip, dört yaşından beri gölgen gibi seni takip eden Aktogay ve Tulga’yı da yıllar önce başından savdın. Tigin olduğunu unutup bir serseri, bir Kırgız gibi tek başına gezer oldun.

Kara gözlerinde savaşın ateşi sönmemiş olan Kül Tigin öfkeli bir ses tonuyla, “Aynı şeyleri tekrarlamaktan bıkmadın mı, ağabey? Bir ata ihtiyacım vardı…” dedi ve olanı biteni kısaca anlattı.