Korku Hikayeleri 2 - Sheridan Le Fanu - Olympia Yayınları

Babam dünyanın en nazik insanıdır, ne var ki artık yaşı iyice ilerledi; bense anlatacağım hikâyede yaşanan olaylar sırasında 19 yaşındaydım. Anlatacaklarımın üzerinden sekiz yıl geçti. Styrialı bir asilzâde olan annem, ben çok küçükken ölmüş ama neredeyse bebekliğimden beri benimle ilgilendiğini söyleyebileceğim iyi kalpli, şişman bir mürebbiyem vardı. Mürebbiyemin o sevimli tombul suratı çocukluğuma ait tüm anılarımda yer alır. Adı Madam Perrodon olan bu Bernli Hanımefendi, çok küçük yaşta kaybettiğim için yüzünü bile hatırlamadığım annemin eksikliğini bana bir an bile hissettirmedi. Yemek sofrasına oturduğumuzda oluşturduğumuz küçük gurubumuzun üçüncü kişisiydi. Dördüncü bir kişi daha vardı; işlerin çekip çevrilmesinden sorumlu olan Matmazel De Lafontaine, Matmazel, Fransızca ve Almanca, Madam Perrodon Fransızca ve çat pat İngilizce, babam ve bense biraz anadilimizi unutmayalım diye, biraz da vatanseverlik duygularıyla İngilizce konuşurduk. Sonuç; Babili andırıyordu, dinleyenlerin gülmekten kendini alamadığı bu konuşmaları burada yeniden açmak niyetinde değilim. Arada sırada kısa ya da uzun süreli olmak üzere eve ziyaretimize gelen, bazen bu ziyaretlere benim de karşılık verdiğim üç-dört genç hanım vardı. Yegâne sosyal faaliyetimiz arada sırada yapılan bu ziyaretlerdi ama sadece altı-yedi mil uzakta oturan komşularımızın da sürpriz ziyaretleri olmuyor değildi. Bunları saymazsak son derece yalnız bir hayat sürdürdüğümüzü kolaylıkla söyleyebilirim.