Çengelliiğne - Migirdiç Margosyan - Aras Yayıncılık

Orhan Velini İstanbulu dinliyorum gözlerim kapalı dizelerindeki gibi, bu kez ben Diyarbakır küçelerinde, sokaklarında geziyordum. Siyah saçlı, kara hübür gibi simsiyah gözlü, on beş yaşında terk ettiğim çocukluğumu ararken, onu, şimdi bu küçelerde ak saçlı bir okey! olarak bulunuyordum... Acı, evet, isot tabir edilen en acı biber gibi acıydı gerçek... Bu kez sokaklarımızda ne gâvurdum, ne haço! Ne de Kürtlerin deyimiyle fıllâ! Ah! Keşke! Yine buralarda, bu diyarlarda, bu sokaklarda, bu örtme altlarında, bu zaboklarda, bu beden kulliklerinde, Demirciler Çarşısında, Yemencilerde, Yoğurt Pazarında, Mardin Kapısında, Fiskayasında hep eskisi gibi bir gâvur parçası olabilseydim... Zaman... O acımasız zamanın elime tutuşturduğu minik teybimle sokaklarımızı gezerken, üç yaşından belki de on üç yaşına kadar, kızlı erkekli Kürt çocuklarının çemberine sıkışmış, kafile halinde yürüyorduk. Onların, adım başı, Okey good!, Good okey!, Mani!, Mark!, Dolar! sözcükleriyle kimi zaman gülerek, kimi zaman burunlarını çekerek bana seslenmeleri, isotdan da öte, tuhaf bir burukluğu dönüşüyordu yüreğimde.