Bahaeddin Özkişi - Edepten Ebede - Nazire Erbay - Fenomen Yayıncılık

Anlatmaya dayalı edebî eserler yazıldıkları dönemin siyasî, içtimaî, kültürel ve tarihî atmosferini yansıtırlar. Bunun yanında sanatkârlar, eserinde oluşturdukları anlatım ve kurguya göre, yıllar hatta yüzyıllar sonrasına dönülmesini sağlayarak adı geçen değerlerin farklı bakış açılarıyla değerlendirilmesine imkân sağlarlar. Bu eserlerin incelenmesi hem tarihin farklı dönemlerine ışık tutar hem edebî türlerin gelişme ve değişmeleri hakkında fikir sahibi olunmasına vesile olur hem de eser ve sanatçı arasında irtibatın kurulmasına yardım eder.

Klasik şiirde bütün unsurlarının benzer örnekleri mevcut olmasına rağmen, anlatmaya dayalı edebî eser türü olan romandan Türk edebiyatında 19. yüzyıldaki Batılılaşma süreci ile bahsedilmeye başlanır. Bu dönem incelenerek, Batılı anlamda gelişen ve değişen Türk edebiyatı kadar, Türk kültürünün aldığı yolu, Osmanlı toplumunu iki medeniyet arasında kalmışlığını takip etme imkânı vardır. Ayrıca Türk kültüründe Tanzimat’la başlayan çözülme ve bu çözülmenin Türk insanının ruhunda yarattığı yabancılaşmanın çeşitli boyutları da bu sayede değerlendirilebilir. Türk romanı, bu açıdan, Türk edebiyatının yeni bir yola çıkış hikâyesini ve kendini arayışı anlatan tür olarak da tanımlanabilir. Aslında bu da Türk romanının önemli sosyal gerçekliğe, 19. yüzyılla başlayan Türk kültüründeki parçalanma ve bu parçalanmayı takiple Türk insanının ruhunda ortaya çıkan sosyal yabancılaşmaya işaret eder. Bu değişim bireyden topluma hatta mekâna kadar algılanır.

Bahaeddin Özkişi’nin eserlerinde tarih ve kültür kavramları, ağırlıklı olarak işlenen konular arasındadır. Yazar, hemen hemen bütün hikâye ve romanlarında bu değerleri kendi bakış açısından ele alır, belli sonuçlara varmaya çalışır. Özkişi, Türk kültür hayatında bahsedilen değişim sürecini, zaferle çıkılan Kurtuluş Savaşı’ndan sonra da farklı boyutlarla var olduğunu, alınan yolla ilgili düşüncelerini, özellikle, Sokakta romanının kurgusuyla dile getirir. Yazar, bu eser dışında insana ait bütün halleri anlattığı hikâyelerinde de yaşanan değişim ve değişimin sonuçlarına sıklıkla değinir.

Bunların yanında sanat hayatına, 1945’lerde bir hikâye yazarı olarak daha çok insanı merkeze alan eserler oluşturarak başlayan Özkişi’nin Köse Kadı ve Uçdaki Adam ve yarım kalan romanı dikkate alınırsa, yazarın bilhassa eser oluşturmada, tarihi romanlaştırma konusunda özel gayret gösterdiği dikkat çeken bir husustur. Bahaeddin Özkişi’nin tarihe olan ilgisi salt tarihi anlatmaya ya da tarihi-macerai romana örnek verme maksatlı değildir. Yazar tarihi roman kurgusunu, bir taraftan Türk’e ait kültür ve medeniyeti aktarma bir taraftan da “bilinmeyenler, gizli kalmış kahramanlar” üzerine odaklar. Medeniyet inşa eden değerleri ortaya koyma gayreti gösterir. Kendine has üslubuyla dikkate değer bir ‘durum hikâyecisi’ de olan Özkişi’nin inandığı, öğrendiği doğruları anlatmak için bütün eserlerine Türklere ait geçmişi malzeme yapmakla yetinmediği, kendi geçmişindeki her türlü değerler sistemini eserlerinde çokça kullandığı söylenebilir.

Türk edebiyatının mihenk taşlarından eserleri ile Türk kültür dünyasını her cümlesi ile yansıtarak ‘kültür insanı’ değerlendirmesine layık olan öne