Ali - Yılmaz Efe - Armoni Yayıncılık

Uyandığımda yine o lanet dört duvar,

örümcekli yerleri bile ezbere biliyorum

…

Masanın üstünde pis kokan bir kül tablası,

ve birkaç kâğıt

Dalıp gittim uzaklara,

doğduğum, büyüdüğüm yerlere

Ne çare; çook uzaktalar, bir hayal kadar uzak,

çocukluğum kadar uzak!

…

Pencereden dışarıya baktım,

Beyaz, mavi upuzun bir gökyüzü

sonra avlu, sonra beton, sonra çelik,

sonra top oynamak için uyduruk bir file,

güneş tepeye varmış, günü yarı etmiş bile…

Avlunun dışından sesler geliyor,

hep yabancı sesler

Sanki annemin, sanki babamın, sanki senin

Sesin…

Yalan da olsa avunuyorum onlarla!

Delirmeye,

kim bilir kaç gün daha

…